BR>

Een interview aan de vooravond van de confrontatie met Mechelen. Een match waarin de Limburgers zowat hun laatste troef uitspelen.

«Het moet inderdaad nu gebeuren», beseft ook de Diepenbekenaar. «Een kloof van zes punten op de concurrentie valt nog te dichten. Maar ze moet wel snel kleiner worden. Zoniet kunnen we het vergeten.»

Vraag is natuurlijk of deze spelersgroep voldoende inhoud heeft om die huzarenklus te klaren. Tegen de toppers, ja, dan staat Lommel er. Maar o wee als een concurrent over de vloer komt. Laten ze zich geregeld als kerstekinderen de baard afdoen.

«Klopt. We hervallen steeds in dezelfde zonden», ziet ook Stijn in. «Stilstaande fasen zijn een teer punt. Die hebben ons al veel punten gekost. Verder doet het jeugdig enthousiasme ons ook nogal eens de das om. De drang naar voren is soms te groot. Harelbeke was daar een schoolvoorbeeld van. Komen we 0-1 voor en gaan we voor die tweede goal. Op zo'n moment moet je eigenlijk zeggen: oké, we staan voor, laat de tegenstander maar komen. Kunnen wij eens heerlijk counteren. Maar dat gebeurt niet. Het resultaat is dat we telkens opnieuw in het mes lopen. Waarbij je moet vaststellen dat zowat elke kans die we weggeven, ons een tegendoelpunt kost. Het is gewoon een zaak van concentratie. Want kwalitatief moeten we niet onderdoen voor een pak ploegen. Die wetenschap houdt ons overeind. Want geloof het of niet, naar omstandigheden is de ambiance in Lommel schitterend.»

Maar Haeldermans moet zich toch iets anders hebben voorgesteld, toen hij zijn handtekening zette onder een overeenkomst met de Limburgse eersteklasser. Weinig punten en dus premies, een trainerswissel, een machtsoverdracht die zich niet erg sereen voltrekt. Je zou van minder een punthoofd krijgen.

«Toch niet», reageert Stijn. «Toen ik bij Standard vertrok, had ik maar één betrachting: weer voetballen. Wel, die kans krijg ik in Lommel volop. Daerden eerst, Van Veldhoven nu, ze gaven en geven me veel vrijheid. Ik word op mijn kwaliteiten uitgespeeld en voel dat ik stilaan de vorm weer te pakken heb. Dat belooft voor de rest van de competitie. Als ploeg hebben we nog één derde voor de boeg, voor mij persoonlijk is het seizoen echter nog niet halfweg. Ik heb er pas acht matchen op zitten. Ik ga er mijn kop voorleggen. Tot de laatste match.»

Een instelling die hem siert. Want, in tegenstelling tot een aantal medemaats, zit hij niet op een spijkerbed, maar in een comfortabele zetel. Hij hoeft niet te vrezen voor een degradatie. Door een clausule in zijn contract kan hij over enkele maanden vrij makkelijk weg. De geruchten over een transfer (het Engelse Wolverhampton Wanderers) beginnen al de kop op te steken.

«Weet ik niks van», schudt Stijn vol overtuiging het hoofd. «Wil ik ook niks van weten. Pas als de mist opklaart boven de sportieve toekomst van Lommel, zien we wel verder. Ze hoeven hier niet bang te zijn dat ik voor de etalage ga spelen. Dat ligt niet in mijn aard. Het belang van de club staat voorop. Ik zou er echt mee inzitten, als we degraderen. Dat verdienen al die jonge gasten niet.»