“Gevechtsvolleybal met meer spankracht dan niveau”, weet Jelle Sinnesael de dag na de 1-3-zege van Menen. “Beide ploegen gingen voluit voor dat laatste Europese ticket, maar we moeten toegeven dat het op niet veel trok. Het was trouwens absurd dat die match nog gespeeld moest worden nadat Roeselare vrijdag al kampioen was geworden. Typisch Belgisch zeker? Na eerst 31-33 en 24-26 worden we zwaar gecounterd in de derde set, maar in de vierde beurt zakt Aalst al heel vroeg definitief door het ijs. Een vreemde match, maar wel een belangrijke laatste overwinning.”

Mentaliteit

“De goesting was er dus wel maar de vorm veel minder”, vervolgt de nu ex-Menen-kapitein. “Ikzelf wilde in mijn laatste match als speler nog eens alles geven voor de club en dat gold ook voor de buitenlanders Jiri Hänninen en Max Capet, die Menen verlaten. Dat vond ik heel mooi want die gasten hadden evengoed met een andere mentaliteit op het terrein kunnen komen. Niet dus en achteraf was de ontlading dan ook groot en was het best wel emotioneel. Het deed iedereen deugd om een lang en wisselvallig seizoen af te ronden met een Europees ticket en zo toch een van de doelstellingen waar te maken.”

Jelle Sinnesael stopt dan wel als speler maar hij blijft als assistent-trainer van Frank Depestele bij Menen wel actief in het volleybal. “Naast mijn halftijdse job in het onderwijs start ik ook als personal coach op zelfstandige basis”, besluit Jelle Sinnesael. Dan toch geen vrije weekends? “Misschien wel, maar ik heb geen zittend gat en ben geen huismus.”