In 1970 stak Jean de grens over om vakantiewerk te doen bij gieterij De Globe in Weert, dat bij dezelfde groep als Nering Bögel behoorde. Na twee dagen werd hij al bij de personeelschef geroepen en kreeg hij een vast contract aangeboden. “Dat was even schrikken”, herinnert Jean zich. “Ik zat nog op school en volgde houtbewerking aan Sint-Jansberg in Maaseik. Het was de bedoeling om nog een tijdje verder te leren. Maar met een moeder die ziek was en een vader die toen geen werk had, kon ons gezin met zes kinderen een extra inkomen goed gebruiken. Mijn vader vond het beter dat ik ging werken.”

Jean werd dus grensarbeider, een keuze die hij zich nooit heeft beklaagd. Het was nochtans zwaar werk, zeker in de beginjaren. Als jonge knaap van 14 jaar moest hij elke dag putdeksels van 50 à 60 kg optillen. Op zijn 18de kreeg hij zijn eerste heftruck. “Ik moest meteen met een schakelheftruck rijden, dat had ik nog nooit gedaan. Ik heb toen meer dan 3 uur gewerkt om een vrachtwagen te lossen. Nu zou ik daarvoor niet meer dan 20 minuten nodig hebben”, lacht Jean.

Een uurtje vroeger

Jean is trots op ‘zijn’ bedrijf. Als we hem opzoeken in Weert, dan staat hij erop om ons rond te leiden en te tonen wat Nering Bögel allemaal doet. Het bedrijf is gespecialiseerd in afvalwatertechnieken en levert producten als goten, roosters, putdeksels en slokkers, vooral in de wegenbouw. Zijn werkdag begint normaal om half negen, maar Jean staat elke dag al een uurtje vroeger paraat in ‘zijn’ bedrijf. “Ik laat de vrachtwagens ’s morgens niet graag wachten”, knikt hij. Het typeert Jean. Het werk gaat voor alles. Zijn collega’s omschrijven hem als betrokken, gedisciplineerd, gedreven en enthousiast. “Hij is een stukje van het bedrijf, we gaan hem missen”, zegt Henk van Heugten, financieel adviseur bij Nering Bögel.

In 53 jaar heeft Jean amper een werkdag gemist. “Twintig jaar geleden heb ik een hernia gehad. Toen ben ik twee maanden thuis moeten blijven”, zegt Jean. “In al die jaren ben ik nooit met tegenzin gaan werken. Als ik me een keertje niet zo lekker voelde, dan maande mijn vrouw me wel eens aan om thuis te blijven. Maar dat deed ik niet. In de laatste 20 jaar heb ik geen enkele ziektedag genomen. In 2021 ben ik wel drie weken thuis gebleven toen mijn vrouw haar been gebroken had bij een val van een trapladder tijdens het schilderen. Ze was een tijdje immobiel en had thuis mijn hulp nodig.”

Babbelaar

Elke ochtend om kwart voor zeven sprong Jean in Kinrooi op zijn fiets om 35 minuten later aan te komen op zijn werkplek. Voortaan kan hij dus wat langer slapen. Hoe blikt hij tegen zijn pensioen aan? “Ik sla geen bladzijde om, ik sla een heel boek dicht. Niet gemakkelijk. Ik ga vooral de sociale contacten missen. Ik ben een babbelaar en maak graag met iedereen een praatje. Zaterdag is er een afscheidsfeest met collega’s, oud-collega’s, vrienden en familie. Dan zal ik zeker een traantje wegpinken.”

Of Jean ooit overwogen heeft om van job te veranderen? “Eén keertje”, geeft hij toe. “Ik werkte hier toen nog maar een jaar of vijf. Ik kreeg een job aangeboden in de bouw en kon er een stuk meer verdienen. Toch heb ik het aanbod afgeslagen. Ik had al wat opgebouwd in dit bedrijf en wou dat niet achterlaten.”

En nu, meer tijd voor vrouwlief? “Ja, dat denk ik wel. Mijn werk heeft me altijd erg in beslag genomen. Bovendien heb ik 30 jaar lang elke zaterdag en zondag in de kantine van Hoger Op Molenbeersel gestaan. Mijn vrouw vond het op de duur welletjes, dus ben ik daarmee op mijn zestigste gestopt. Ik ga nu even rustig bekijken hoe ik mijn tijd ga invullen. Stilzitten is niks voor mij. Vrijwilligerswerk zie ik wel zitten. In de kantine van een woonzorgcentrum bijvoorbeeld of als chauffeur van de mindermobielencentrale. Dan kan ik nog altijd mijn babbeltjes doen.”