Maandagavond kwam bij de Brandweerzone Centrum een oproep binnen over een man met een epilepsieaanval in het centrum van Assenede. De ambulancier, die anoniem haar verhaal doet, rukte uit samen met collega. “Toen we ter plaatse kwamen, lag de man in het huis op de grond. In eerste instantie leek hij heel afwezig en hij gedroeg zich vreemd”, vertelt ze.

“Zijn vriendin was ook ter plaatse. Op onze vraag gaf ze toe dat hij onder invloed was van cocaïne. Toen we de man de eerste zorgen toedienden, sprong hij plots recht. Hij was heel agressief en kwam als een briesende stier naar ons toegelopen”, gaat ze verder. “Mijn collega kon ontsnappen langs de voordeur. Hij liep haar achterna en sloeg de deur achter haar dicht.”

In de val

De hulpverlener zat in de val. “De voordeur was dicht en er was geen andere uitweg. Hij kwam met opengesperde ogen naar mij aangestormd. Toen heb ik even gevreesd voor mijn leven. Ik wist niet waartoe hij in staat was, inpraten op de man was onmogelijk. Alle realiteitszin was weg bij hem”, vertelt ze.

“Hij nam mijn arm vast en draaide die achter mijn rug. Met zijn andere hand sloeg hij op mijn rug en hoofd. Zijn vriendin stond er al die tijd versteend bij maar uiteindelijk opende zij toch de voordeur. Ik kon me enigszins loswrikken en naar de deur lopen. Mijn collega kwam toen ook aangesneld, maar die kreeg prompt een stamp op haar borst. Toen heb ik me helemaal kunnen losmaken en naar buiten kunnen vluchten.”

De politie was een tiental minuten later ter plaatse en had de situatie snel onder controle. “We kregen kort daarna terug toestemming om weer naar binnen te gaan. De man was toen gekalmeerd. Hij zat nu als een zacht lammeke in de zetel”, vertelt ze. “Een MUG heeft hem later onder politiebegeleiding naar het ziekenhuis gebracht.”

Op netvlies gebrand

De ambulancier is door de feiten acht dagen arbeidsongeschikt. “Mijn lichaam is helemaal stijf. Ook mentaal is de impact groot, de volgende melding van een epilepsieaanval zal ik toch anders bekijken. Gelukkig krijg ik veel steun vanuit de zone en van mijn collega’s.”

Het is niet de eerste keer dat ze slachtoffer is van geweld. “Op 21 december werd ik het slachtoffer van gelijkaardige feiten. Een keer kan je nog loslaten, maar twee keer is te veel”, zegt ze. “Ook voor mijn collega is de emotionele tol zwaar. ‘Het beeld van die arm op je rug staat op mijn netvlies gebrand’, zegt ze.”

Meer agressie

Zonecommandant Wim Van Zele betreurt de feiten. “Het is spijtig genoeg niet het eerste geval van agressie. We zien algemeen een stijging van de verbale en fysieke agressie tegenover ons personeel. Dat is absoluut onaanvaardbaar”, laat hij optekenen. “Agressie hoort niet bij de job als hulpverlener.”