Het duurde een tijdje vooraleer we een eerste echte aanval kregen. Na zowat 40 kilometer koers slaagden Alex Colman, Adam De Vos, Rory Townsend, Jonas Geens, Enekoitz Azparren, Etienne van Empel en de laureaat van 2021 Ludovic Robeet er toch in een uitval op te zetten. Op de kasseien van de Varentstraat was de voorgift van de zeven leiders opgelopen tot 1:10.

Achter hen begon het peloton de zaak te controleren en liet men de koplopers slechts om en bij de twee minuten voor hen uitrijden. Met nog 75 kilometer te rijden sloegen bij het rondpunt van Kruisem, net als bij de voorafgaande vrouwenkoers, enkele renners tegen de grond, met Matthew Bostock en Gerd de Keijzer als voornaamste slachtoffers. Zij verlieten de wedstrijd.

De zeven vluchters begonnen aan de laatste twee plaatselijke ronden, van elk 28,1 kilometer, met een voorsprong van 1 minuut op de grote groep waarin vooral de renners van Soudal Quick-Step, Team DSM, Lotto Dstny en Alpecin-Deceuninck de snelheid regelden. Voorin moest Alex Colman eraf met een lekke achterband en hielden we een kopgroep met zes renners over. Met nog 46 kilometer voor de boeg verloren we daarin eveneens Etienne van Empel voor wie het simpelweg te snel ging.

Sep Vanmarcke ging daarop even de benen testen op de kasseien van de Huisepontweg. Arjen Livyns nam dat initiatief over. Deze tempoversnellingen zorgden ervoor dat een gegroepeerd peloton de slotronde aanvatte. Het bleef bijzonder onrustig en aanvallen regenen. Jasper De Buyst ontbond op 22 kilometer van de finish zijn duivels. Tien kilometer verderop was hij eraan voor de moeite. Het ging er alsmaar nerveuzer aan toe met enkele stevige valpartijen tot gevolg.

In de laatste tien kilometer ging Samuel Watson zijn kans. Florian Vermeersch was de volgende om het te proberen maar ook dat feestje ging niet door. Florian Vermeersch, Sep Vanmarcke en Laurence Pithie namen afstand, leken op weg naar de zege, maar werden net voor de laatste keer Nokereberg opgeslokt door een groepje van zowat vijftien renners. In de daaropvolgende sprint stond er geen maat op Tim Merlier die zichzelf opvolgt als eindlaureaat van Danilith-Nokere Koerse.

“In de laatste twee ronden werd er vol gekoerst”, aldus Merlier na de finish. “Het was moeilijk om de controle te houden. Gelukkig had ik een heel sterke Bert Van Lerberghe bij, die bijna alles rechthield. Echt klassewerk, bijna onbeschrijfelijk. Een droom. De valpartijen? Ik probeerde Bert zo snel mogelijk te vertellen dat hij daardoor niet meer moest twijfelen, want er zaten nog drie renners voorop. Dat heeft hij uitstekend gedaan, want ik werd gebracht zoals ik wilde.”

Al was Merlier ook niet volledig tevreden. “Mijn sprint? Ik heb net mijn waarden gezien en het was niet zo indrukwekkend als vorig jaar, maar toch genoeg voor de zege. Daar ben ik dan wel tevreden mee, voor mezelf en voor de ploeg. Ik bewijs waarom ze mij gehaald hebben. Het is blijkbaar ook de eerste keer dat een Belgische kampioen Nokere-Koerse wint, dat is mooi.”

Voor Tim Merlier werd het na de openingsetappe van de Ronde van Oman, twee ritten in de UAE Tour en de openingsrit van Parijs-Nice zijn vijfde zege van het seizoen. Ook in 2022 won Merlier deze Danilith-Nokere Koerse.

Theuns “Tweede stek was het hoogst haalbare”

Edward Theuns werd woensdag in eigen land tweede in Danilith-Nokere Koerse. Na afloop toonde de 31-jarige Gentenaar zich best tevreden met die uitslag. Na de koers nam hij zijn zoontje Scott op de arm en wandelde zo naar de interviewruimte.

“Een mooie trofee”, lachte Edward Theuns, doelend op zijn zoon. “Ik wist op voorhand, en dat wist wel iedereen in dit peloton, dat het moeilijk zou worden om Tim Merlier iets in de weg te leggen als het tot een sprint kwam. Ik voelde me de hele dag zeer goed. Ik kon heel economisch rijden en zat dus nog bijzonder fris in de finale. In de slotkilometers kon ik me heel goed positioneren, maar ik stond in de laatste rechte lijn net een tandje te groot. Terugschakelen op kasseien bergop is dan niet echt evident. Merlier nog echt passeren had er wellicht niet ingezeten.”

In de sprint kon Theuns wel een tijdlang het wiel houden maar overkomen zat er niet in. “Die tweede plaats was wel het hoogst haalbare, denk ik. Er gebeurde in de laatste kilometer veel in deze wedstrijd. Sep Vanmarcke en Victor Campenaerts wilden echt wel oorlog maken. Ik probeerde me niet te veel in de debatten te mengen en me te concentreren op de sprint en Tim Merlier in het bijzonder. In de laatste afdaling kon ik het wiel pakken van Merlier en raapten we die drie vluchters op net voor de voet van Nokereberg. Ik krijg nu mijn kansen van de ploeg en kan mijn ding ook kwijt in koersen zoals deze. Het is altijd leuk een podium te rijden al wil ik wel graag nog eens winnen.”

Edward Theuns werd woensdag in eigen land tweede in Danilith-Nokere Koerse. Na afloop toonde de 31-jarige Gentenaar zich best tevreden met die uitslag. Na de koers nam hij zijn zoontje Scott op de arm en wandelde zo naar de interviewruimte.

“Een mooie trofee”, lachte Edward Theuns, doelend op zijn zoon. “Ik wist op voorhand, en dat wist wel iedereen in dit peloton, dat het moeilijk zou worden om Tim Merlier iets in de weg te leggen als het tot een sprint kwam. Ik voelde me de hele dag zeer goed. Ik kon heel economisch rijden en zat dus nog bijzonder fris in de finale. In de slotkilometers kon ik me heel goed positioneren, maar ik stond in de laatste rechte lijn net een tandje te groot. Terugschakelen op kasseien bergop is dan niet echt evident. Merlier nog echt passeren had er wellicht niet ingezeten.”

In de sprint kon Theuns wel een tijdlang het wiel houden maar overkomen zat er niet in. “Die tweede plaats was wel het hoogst haalbare, denk ik. Er gebeurde in de laatste kilometer veel in deze wedstrijd. Sep Vanmarcke en Victor Campenaerts wilden echt wel oorlog maken. Ik probeerde me niet te veel in de debatten te mengen en me te concentreren op de sprint en Tim Merlier in het bijzonder. In de laatste afdaling kon ik het wiel pakken van Merlier en raapten we die drie vluchters op net voor de voet van Nokereberg. Ik krijg nu mijn kansen van de ploeg en kan mijn ding ook kwijt in koersen zoals deze. Het is altijd leuk een podium te rijden al wil ik wel graag nog eens winnen.”

Uitslag:

1. Tim Merlier

2. Edward Theuns

3. Milan Menten

4. Timo Kielich

5. Lewis Askey

6. Sep Vanmarcke

7. Louis Blouwe

8. Laurence Pithie

9. Christophe Noppe

10. Sjoerd Bax