Ugly leest ook de kersverse tattoo onder het linkeroog van Tyron Frampton alias Slowthai. Het is een acroniem voor ‘u gotta love yourself’, een reminder dat hij zichzelf niet voortdurend onderuit moet schoppen. In de eerste songs van zijn gelijknamige derde album richt hij zich alsnog ziedend ten gronde, met klanken rauw als kille straatstenen. ‘Excuse me while I self-destruct, I don’t give a fuck’, bollen de aders in zijn nek. Op het einde van zijn plaat transformeren de gebalde vuisten in warme, zachte handen met het broze, zoet gezongen 25 club. De krassen die de Londenaar daartussen in zijn ziel maakt, laat hij langzaam openbarsten. Uit de openge­broken cocon kruipt een nieuwe Slowthai, die meer in het reine is met zichzelf, die niet louter wil briesen en rappen, maar ook strelen en (spreek)zingen.

Dan Carey, die onder meer Wet Leg aan zijn uitgebeende, sexy rocksound hielp, leidt Slowthai smetteloos naar gitaren en melodieën, Fontaines DC geeft hem een fraaie postpunkvibe in de titeltrack. Songs als Sooner en Happy verbinden de grootstadsblues van King Krule met de schuimende rock-’n-rollromantiek van The Libertines. Een mooie vervelling.(tzh)

‘Ugly’, Slowthai, nu te beluisteren