Naakt op albumhoezen poseren, is weer in. Niet alleen Lana Del Rey, Beyoncé en Rosalía doen het. Ook Isolde Lasoen blikt op de cover van Oh Dear ontkleed naar de camera, zedig gehurkt tussen varens in een bos. Niet dat ze dat nodig heeft om aandacht te trekken. Louter de muziek volstaat om je van bij de eerste beluistering mee te slepen. Met Oh Dear degradeert Lasoen haar solodebuut Cartes Postales uit 2017 tot een schuchter opstapje naar de wereld van chanson en Franstalige retropop.

De tien nieuwe songs laten zich bij voorkeur beluisteren als één overweldigende trip. Onmogelijk om bij de weelderige orkestraties en nostalgisch aandoende composities niet aan Serge Gainsbourg te denken, met Isolde als de Jane Birkin of Brigitte Bardot van dienst. In de sublieme single Douce Mélancolie matcht haar fluisterzang wonderlijk met de zee van strijkers en de diepe stem van de Franse producer-muzikant Bertrand Burgalat.

Elders zweemt Oh Dear naar vintage filmsoundtracks van Morricone en Mancini, maar evengoed naar Air en onze Magnus, het opgedoekte verzetje van Tom Barman en CJ Bolland. Een elektronische hartslag stuwt Ghosting naar regionen waar Goldfrapp ooit het mooie weer maakte. Capricorn Avenue en Bed & Breakfast zijn instrumentale pareltjes. Het symfonische Something French is een song die Hooverphonic haar vast benijdt. In Batterie mag Daan zich parlando-gewijs even Gainsbourg wanen.

Hoe aanwijsbaar de talrijke referenties ook zijn, op Oh Dear heeft Isolde Lasoen haar eigen stem duidelijk gevonden. Op haar 43 toont ze haar veelzijdigheid én ambities. Hoe lang nog voor Daan haar moet laten gaan, omdat deze solocarrière een hoge vlucht neemt?

‘Oh Dear’, Isolde Lasoen, nu te beluisteren. Concerten o.a. 17/03 Hnita (Heist-op-den-Berg), 31/03 Het Depot (Leuven), 15/07 De Bosuil (Weert)