Het viel op, iedere keer als Timo Kielich passeerde. Een rood aangelopen gezicht dat zwoegend naar de grond keek op zoek naar een greintje energie. “Ik weet niet wat er scheelde. Ik leek bij momenten precies geen lucht te krijgen. Ik zat ook nog met een aflopende ketting, maar daar zat het probleem niet.”

“Ik bleef wel proberen om in een goed ritme te komen maar kwam telkens mezelf tegen. Ook tijdens de wedstrijd trouwens, want ik reed de hele race alleen. Ik heb aan opgeven gedacht, maar meteen besef je dan dat het een eer is om het WK te mogen rijden. Het was dus gewoon zaak om de finish te halen. Ik ben best zwaar ontgoocheld maar moet nu alweer vooruitkijken naar volgende week zondag. Dan start ik in Algarve aan mijn wegcampagne.”