“Het is moeilijk om dit te omschrijven”, glunderde de Nederlander. “Iedereen had vooraf gezegd dat het hierop zou uitdraaien, een sprint tussen mij en Wout. Dit is ongelooflijk en een van de drie mooiste zeges uit mijn carrière. Deze ga ik nog lang herinneren, hier ga ik nog van genieten.”

Maar waarom viel Van der Poel niet aan vlak na de balkjes, waar hij steeds in het voordeel was. “Ik voelde me zo ontspannen, dat was misschien wel de sleutel om vandaag te kunnen winnen. Ik kon altijd kalm blijven. Iedereen had inderdaad verwacht dat ik het zou proberen op de balkjes, maar ik wist bij het ingaan van de laatste ronde al dat ik voor een sprint zou gaan. Ik ken die aankomst hier wel. Het is heel raar wel en even niet zo goed te bevatten. Ik heb hier hard voor gewerkt, het was een doel van bij de start van het seizoen. We hebben mijn rug gereset ook en kijk.”

En de strijd met Van Aert? “Ik denk dat iedereen ons verhaal wel kent. We rijden al tien jaar tegen elkaar. We tillen elkaar constant naar een hoger niveau, net als de sport. Wat ik hier gezien heb, had ik nog nooit gezien. Het was een geweldige wedstrijd en maak je geen zorgen: dit zal niet ons laatste duel zijn. Het voorjaar komt eraan en dan zullen we elkaar opnieuw bekampen. Soms vervelen we elkaar misschien wel, maar na onze carrière zullen we trots terugkijken op dit alles.”

Later kwam Van der Poel ook terug op zijn winnende sprint. “Ik wilde de cross niet makkelijk maken en Wout constant onder druk zetten. Op dat hellend stuk was ik zeker niet de mindere. Dat gaf me vertrouwen in mijn sprint. Ik had wel verwacht dat Wout meteen zou aanzetten bij het opdraaien richting finish. Dat gebeurde niet en verbaasde me een beetje. De eerste die aanzet, was namelijk altijd in het voordeel en dat heb ik goed gedaan. Dat ik het zo ging doen, had ik al snel beslist. Het was onmogelijk om mekaar te lossen op dit rondje.”