Neil Young (77) stelt de loyaliteit van zijn fans danig op de proef. Op zijn oude dag hengelt de Canadese rocker aan een zelden gezien tempo naar de aandacht (en de centen) van zijn aanhang door meerdere albums per jaar uit te brengen. De ene keer gaat het om oude (live-)opnames die voor het eerst zijn archieven verlaten, de andere keer om gloednieuw werk, zoals deze met sterproducer Rick Rubin opgenomen World Record.

Youngs aanhoudende productiviteit mag dan omgekeerd evenredig zijn aan de kwaliteit van die output, dit album verdient alleen al aandacht omwille van de hernieuwde samenwerking met zijn onvolprezen begeleidingsgroep Crazy Horse. Zelfs oud-gitarist Nils Lofgren is, in afwachting van een volgende tournee met Bruce Springsteen, opnieuw aan boord.

In tien spontane, van alle franjes ontdane songs toont ome Neil zich andermaal de groene jongen die zich zorgen maakt om de toekomst van onze planeet. Vrij simplistische ecologische boodschappen wikkelt de veteraan afwisselend in gezapige country, rauwe bluesrock en ouderwets snerpende gitaren. Deze onverbloemde soundtrack bij de klimaatcrisis – met niet mis te verstane songtitels als Love Earth, World (Is in Trouble Now) en This Old Planet (Changing Days) - besluit Young enigszins tegendraads met het kwartier lange Chevrolet, een lekker rockende maar weinig milieuvriendelijke ode aan zijn geliefde vierwieler.

Ruim een halve eeuw na zijn debuut lukt het Young geen enkel moment om dit 45ste (!) studioalbum uit de schaduw van monumentale klassiekers als Harvest, Zuma of Freedom te tillen. Teleurstellend, dus? Toch niet. Ook al is dit allerminst de wereldplaat die de titel lijkt te willen beloven, de voelbare passie en het onversneden speelplezier maken dat World Record zich aangenaam laat beluisteren.

‘World Record’, Neil Young, nu te beluisteren