De Australische regisseur Andrew Dominik (The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford) is een van de meest interessante regisseurs van het moment. Hij weet wat regie is, heeft een duidelijke visie en durft risico’s te nemen. Van zo’n man moet je geen traditionele biopic van Marilyn Monroe (1926-1962) verwachten. Dominik speelt met kleur en zwart-wit, formaten en kadrering. Hij graaft diep in de psyche van zijn gekweld hoofdpersonage (Ana de Armas) zonder zichzelf limieten op te leggen. Vijf opvallende aspecten over dit meesterwerk aan Andrew Dominik zelf.

1. Veertien jaar in de maak

Al in 2010 zou Dominik de film maken met Naomi Watts in de hoofdrol. Net op dat moment schoot een andere Monroe-film, My Week with Marilyn, uit de startblokken en moest het project worden uitgesteld. Brad Pitt kwam vervolgens aan boord als producer, maar dat maakte de financiering niet per se gemakkelijker.

Watts werd intussen vervangen door Jessica Chastain. Ook die casting hielp niet om een degelijk budget te vinden. Pas toen Netflix bereid was om 22 miljoen dollar op te hoesten, kon Dominik eindelijk filmen. “Ik kon Blonde niet loslaten”, bekent de regisseur. “Je hebt altijd wel projecten die niet tot groei komen. Sommige kunnen je aandacht slechts een jaar opeisen. Plots komt er dan iemand met geld aanzetten, maar dan ben je zelf niet meer geïnteresseerd. Blonde was een film die me voortdurend ideeën gaf, daarom wilde ik hem het liefste van al maken.”

2. Psycho-analytisch portret van een schizofrene persoonlijkheid

Meer dan in zijn vorige films zag Dominik in Blonde een boeiende freudiaanse analyse. Norma Jeane Baker was immers het ongewenste kind van een geesteszieke moeder die later als Marilyn Monroe op zoek ging naar een vaderfiguur. Die kon ze uiteindelijk niet vinden, niet in baseballspeler Joe DiMaggio (Bobby Cannavale) en niet in de intellectuele auteur Arthur Miller (Adrien Brody). “Marilyn Monroe was een ongeliefd en verdoemd kind dat de meest begeerde vrouw ter wereld werd. Ze raakte verstrikt in een verstikkend drama dat ze had opgepikt van haar moeder, een vrouw die in de steek gelaten werd door Marilyns vader.”

“De actrice zag de wereld zoals haar zieke moeder die zag”, gaat Dominik verder. “Op den duur werd ze geconfronteerd met de bewijzen dat het leven toch helemaal anders was en stapte ze uit het leven. Blonde is een kinderdrama dat resulteert in een tragedie over een volwassene die splitst in een publieke en een privé persoon en die haar rationele beeld van de wereld overspoeld ziet door haar onderbewustzijn.”

3. Een briljante hoofdactrice

Dominik moest uiteindelijk Jessica Chastain vervangen door Anna de Armas, bekend van Blade Runner 2049, Knives Out en No Time to Die. De Armas is een Cubaanse, maar ze weet de Amerikaanse Marilyn op een diepgravende manier tot leven te brengen. “Ana was geweldig. Blonde heeft het over de method acting die toen in de mode was: persoonlijke ervaringen gebruiken om je personages tot leven te wekken. Zo is Ana helemaal niet, ze delft niet in haar eigen leven. Als ze acteert, is dat puur het werk van haar verbeelding. Ze stelde zich voor hoe het voor Norma Jeane zou zijn. Ana begreep instinctief waarvoor ik ging. Er kwam geen zelfkwelling aan te pas.”

4. Controversiële arthouse-film

Blonde is gebaseerd op de fictionele biografie van Joyce Caroll Oates. Die roman werd al eens verfilmd in 2001 als een klassieke miniserie. Dominiks film is een heel ander beestje: een visueel verbluffende nachtmerrie voor het arthouse-circuit. De regisseur mocht bovendien van Netflix een NC-17-rated-versie (niemand onder de 17 jaar mag de film zien) afleveren. Dominik schrok er niet voor terug om verkrachtingen en zelfs shots vanuit Marilyns baarmoeder te tonen. “Blonde functioneert meer als een muziekstuk”, legt de Australiër uit. “Hij is minder geïnteresseerd in plot dan in een heleboel ideeën die inspelen op je gevoelens. De film zwemt in wateren waar niemand meer zeker weet waar de grenzen liggen. Maar het is mijn enige film waarbij ik geen toegevingen heb moeten doen.”

5. Muziek van Nick Cave en Warren Ellis

Dominik heeft een lange geschiedenis met Cave en Ellis. Het duo maakte de briljante muziek van The Assassination of Jesse James en later regisseerde Dominik twee Cave-documentaires. “Nick en Warren maakten in verschillende fasen muziek. Vervolgens monteerde ik die en verspreidde ik de tracks over de film tot het werkte. Als ik niet genoeg muziek had, vroeg ik nog meer stukken. Nick en Warren hebben in totaal zes uur muziek doorgestuurd. Voor hen was dat geen probleem, want ze zijn ongelofelijk productief en snel. Maar ik heb uiteraard geen zes uur kunnen gebruiken. Ik vermoed dat ik veertig minuten heb weerhouden.”

‘Blonde’ komt bij ons niet uit in de bioscoop, maar is vanaf nu wel te zien op Netflix