Dat hij het stilste publiek van het land heeft, beschouwt Tamino als een compliment. Dat erkent de Antwerpenaar met Egyptische roots in de interviews over zijn langverwachte tweede album. Sinds het debuutalbum Amir uit 2018, met doorbraakhit Habibi, heeft zijn carrière een hoge vlucht met internationale dimensies genomen. De overrompelende belangstelling deed Tamino naar adem happen en noopte de introverte singer-songwriter tot een bezinningsperiode. Twee jaar lang bande de jongeman alle sociale media uit zijn leven. Uit de verstilling borrelden nieuwe liedjes op. Die staan nu gebundeld op Sahar, Arabisch voor ‘net voor de zonsopgang’.

Dat tweede album klinkt een tikkeltje lichter dan zijn voorganger, maar verwacht niet opeens een uitbundige Tamino te horen. De jongeman, nog steeds maar 25, zweert bij fragiel, reflectief en traag. Gebleven zijn die bedwelmende stem, het vaak bijna sacrale sfeertje en de in melancholie en tristesse gedrenkte overpeinzingen. Winnen terrein: subtiele zuiderse en oosterse invloeden, onder meer door de klank van de oed, een Arabisch snaarinstrument dat Tamino met hulp van een Syrische vluchteling leerde bespelen. Zijn fascinatie voor heiligenboeken inspireerde The First Disciple, terwijl Sunflower een verrassend maar allerminst afwijkend duet met popster Angèle is.

Ook al tapt Tamino op Sahar nog steeds in veel opzichten uit hetzelfde vaatje, de veelvuldige vergelijkingen met wijlen Jeff Buckley zijn weggeëbd. Wat alleen maar kan betekenen dat de Belgisch-Egyptische artiest stilaan een eigen gezicht en stem heeft. De schuchtere tiener van weleer is merkbaar volwassen geworden en heeft zelfvertrouwen gekweekt. Nu zelfs Radiohead-bassist Colin Greenwood van vriend tot vast groepslid is uitgegroeid, staan alle sterren gunstig om Tamino’s succesverhaal naar een volgend niveau te tillen. (gj)

‘Sahar’, Tamino, nu te beluisteren. Concerten 5, 6 en 7/12 in Koninklijk Circus, Brussel.