Jaren geleden vertelde Brad Pitt aan Het Belang van Limburg: “Als ik nu terugblik op mijn werk, moet ik bekennen dat ik het meeste plezier beleefde aan minder commerciële films met diepere vragen. En aan komedies: ik ben gewoon dol op komedies. Vooral met zwarte humor, dat is mijn ding.”

LEES OOK. Brad Pitt over laatste fase in zijn carrière, waarin hij ook alcohol en tabak afzweert: “Ik moet alles stoppen”

Het klopt dat Pitt steeds weer terugkeert naar een genre waarin zwarte komedie hoog scoort. Het is dus geen toeval dat hij ja zei tegen films zoals Snatch, Mr. & Mrs Smith, Burn After Reading en Killing Them Softly. Bullet Train past ook in dat plaatje. Deze adaptatie van een Japanse succesroman, waarin vooral de humor werd geprezen, ging oorspronkelijk een hypergewelddadige Die Hard-variant worden. Maar toen het project in de schoot viel van voormalig stuntman en John Wick-schepper David Leitch kwam de komedie opnieuw op de voorgrond.

Leitch, die voor vijf films stuntdubbel was van Brad Pitt, haalde zijn oude makker erbij voor de hoofdrol, meer dan waarschijnlijk omdat hij wist dat de ster niet kon weerstaan aan de hoge dosis zwarte humor – en het loonbriefje van 20 miljoen dollar. Pitt hapte gretig toe om een van de zeven hitmen te vertolken. Hij blijkt onder de codenaam Ladybug te werken en moet - omdat hij met existentiële problemen kampt - slechts een eenvoudige opdracht uitvoeren. Het personage van Pitt moet een koffertje recupereren op de beroemde kogeltrein van Tokio naar Kyoto en dan bij de eerste halte afstappen. Dat lukt niet omdat het personage het noodlot lijkt aan te trekken.

Aan boord bevinden zich nog twee Britse huurmoordenaars, een psychopathische tiener, een voormalige gangster en een gifslang. De chaos is compleet wanneer bij de eerste haltes nog meer moordenaars op de Shinkansentrein stappen.

Zelfparodie

Pitt is altijd onderschat geweest. Hij kan introverte en tragische personages (The Assassination of Jesse James) vertolken, maar ook idioten (12 Monkeys, Burn After Reading) en geslaagde zelfparodieën (de Ocean’s Eleven-trilogie). Ladybird hoort zeker tot die laatste categorie en een deel van het filmplezier zit hem dan ook in het observeren van Pitt die zich voortdurend afvraagt wat er nu aan de hand is. Niet dat de toeschouwer zal weten hoe de vork aan de steel zit. Het dwaze verhaal wordt immers alsmaar ingewikkelder en absurder. Na anderhalf uur geeft de toeschouwer het waarschijnlijk op, omdat het geheel toch kant noch wal raakt.

Wat je dan toch over de eindstreep trekt, zijn de vele en soms hilarische gags. Leuk zijn de gastrollen van drie zeer bekende acteurs (onder meer Sandra Bullock), Aaron Taylor-Johnson als Michael Caine-achtige cockney-gangster, Ladybugs gewelddadige ontmoeting met The Hornet en de gifslang en de pogingen van de killers om de andere treinreizigers niet te storen.

Minder boeiend zijn de soms veel te lang uitgesponnen dialogen of de grapjes voor (letterlijk) zesjarigen. Maar goed, Bullet Train mag dan niet de beste popcornfilm van de zomer zijn, als je in de stemming bent voor twee lange uren zwarte humor, stripverhalengeweld, klinkklare onzin en Brad Pitt-nummertjes, zal je je best vermaken. Dat je een dag later alles vergeten bent, neem je er wel bij.

‘Bullet Train’ speelt nu in de meeste bioscopen.