“Het is enkele keren heel heftig geweest. In de grote vakantie van vorig jaar zijn artsen zeven uur bezig geweest om René hier te houden, en dat is gelukt”, aldus Van Mol. “Zo gaat het nu al zeven jaar: we leiden een leven waarin we af en toe een ambulance moeten bellen. En natuurlijk vreet dat aan me, maar het intrigerende is dat ik op die heikele momenten net heel rustig word. Zodra het slecht gaat met René, verander ik in een analytisch wezen dat alleen maar rationeel en pragmatisch is. ‘Hoe hoog is je bloeddruk?’ ‘Krijg je nog adem?’ ‘De ambulance is er over vijf minuten.’ Pas weken later komt het besef: verdorie, we zijn weer aan iets lelijks ontsnapt. En dán komt de moker.”

“Een mens went aan dingen. Na zeven jaar kennen we niets anders meer dan die ziekte, en de rampspoed die elke seconde op ons kan vallen. Daardoor raken René en ik niet snel meer in paniek. Gaat het slecht, dan bekijken we het haast zakelijk: moeten we naar de spoedafdeling? Of kunnen we thuisblijven?”

“Hoe we met die voortdurende dreiging leven? Je aanvaardt simpelweg dat je niet weet hoe je de avond zult doorbrengen, gezellig thuis of op de spoedafdeling van een ziekenhuis. You go with the flow, want iets anders is niet mogelijk. Je kunt dan luid roepen dat dat oneerlijk is. Otis, onze zoon, gooide me dat eens voor de voeten. ‘Maar heeft iemand je dan ooit beloofd dat het leven eerlijk zou zijn?’ vroeg ik ‘m.”