Een groep Nederlandse stukadoors – hun groepsnaam verwijst naar een merk van pleistergips – die omschoolt naar muziek en vandaag de gaten in goede smaak dicht plamuurt met kitscherige elektropop: Goldband is veel ineen. Ze zijn een hype, kan je zeggen, en dat is doorgaans geen cadeau. Want hypes zijn veelal steekvlammen. Een aangename gloed voor even, daarna wordt het weer kil en koud.

Goldband is gelukkig slimmer dan dat. Omdat ze af en toe ook écht raken. “Mijn moedertje is daar”, zei Milo Driessen, terwijl hij naar de hemel wees. Iedereen wist: nu volgt Dit is voor jou. Je ging zowaar zelf denken aan een verloren geliefde – doorgaans geen vaste prik aan het hoofdpodium in de middagzon. Maar het leven is niet alleen gemijmer en geweeklaag. “Waarom is coke zo duur?”, klinkt het in Witte was. Schuren en zalven, en finaal: liefde. Veel liefde, daar op het podium.

Het aantal vergelijkingen is schier eindeloos. Die Antwoord, maar net dat tikje minder artistiek. New Kids, maar dan niet zo’n karikatuur. Zeggen dat ze het beste van al die invloeden aaneen boetseren, zou iets té veel eer zijn. Soms is misschien het een beetje te ver doorgedacht, zoals zingen over een “mahoniehouten commode”. Zelfs taal om de taal dient best nog een ander doel. Maar noem dat gerust een kanttekening, een komma.

Noodgeval

Ook een incident werd ten goede gekeerd. Bandlid Boaz Kok wou indruk maken met een heldensprong van het podium, maar belandde in opperste zelfoverschatting – pijnlijk, meters lager – op harde platen. Tijdens het lied Noodgeval, wil de ironie, want ook God heeft humor. Het gevolg: “Mijn enkel naar de kloten.” Afdruipen deed hij niet. Het nummer erop bracht liggend, terwijl het Rode Kruis hem verzorgde, daarna ging hij rond pikkelen op één been. Als je miserie zo ten goede keert, ben je een baas.

Goldband is de groep die je oude omaatje sympathiek vindt, ook al duikt die achter haar rug de koffer in met al haar kleindochters. Het collectief was op Rock Werchter ook Jekyll en Hyde, een verhaal van uitersten. Met sterke songs als Ja ja nee nee en Alles kapot. Met knuffelen, middelvingers uitsteken en schipperen tussen dromerig beats en harde jumpstyle. Het was kronkelen en wenden, langs stijlen, moshpits en fatsoen – of net het gebrek daaraan. Maar in alle verrassing stak pure porno voor oor en oog.

“Iedereen gaat dood”, klonk het in de staart van de set. Dààr, op dat mooie moment, had het niet eens zo erg geweest. Want als Goldband een grap is, dan wel een goede.