BELUISTER OOK DEEL 2. “We gaan nooit weten wat er gebeurd is. Wie kan het ons vertellen?”

Het is 13 maart 2012, 12 minuten over negen ’s avonds, wanneer een bus in de Zwitserse Sierretunnel om onverklaarbare redenen afwijkt van zijn rijstrook. Het voertuig vol kinderen en begeleiders uit twee scholen in Lommel en Heverlee botst met volle snelheid tegen een dwarse muur. De tol is desastreus: 28 passagiers komen om het leven, van wie 22 kinderen. Basisschool ’t Stekske uit Lommel Kolonie telt de meeste slachtoffers: de school verliest 15 kinderen en twee begeleiders.

LEES OOK. Janne en Yoëlle overleefden busramp Sierre: “We praten alleen nog maar over de leuke dingen van die skivakantie”

“Helse zoektocht naar informatie”

Emma, de 12-jarige dochter van Tony Reynders, is één van de Lommelse leerlingen op de bus. “Ik ben de volgende ochtend door mijn ex-vrouw, de mama van Emma, opgebeld dat haar bus verongelukt was”, vertelt Tony in de podcast. “Ik kan 10 jaar later niet beschrijven wat er toen in me omging. Ik ben dan eerst naar de school in Lommel gereden, en daarna naar Melsbroek, waar een vliegtuig klaarstond om alle ouders naar Zwitserland te brengen.”

“De zoektocht naar informatie was die dag echt hels”, vertelt oud-burgemeester Peter Vanvelthoven, die samen met de ouders naar Zwitserland afreist. “In Lommel kregen we geen informatie en in Brussel ook niet, terwijl het ons wel beloofd was. We zijn dan op het vliegtuig gestapt met de belofte dat de Zwitsers ons in Genève zouden informeren. Maar in Genève was niks voorzien; daar stond niemand klaar om ons te informeren. Vervolgens moesten we opnieuw de bus in, voor nog eens een tocht van twee uur naar het hotel, telkens met de belofte van de Zwitsers: ‘Bij de volgende stop krijgen jullie informatie.’ Uiteindelijk hebben veel ouders nog tot ’s avonds moeten wachten om uiteindelijk het definitieve oordeel te kennen.”

LEES OOK. Else verloor zoon Bart (11) bij busongeval in Sierre: “Gemis blijft, maar is leefbaar”

Loodzware klap

De hele dag zweeft Tony Reynders tussen hoop en wanhoop over het lot van Emma. Pas 24 uur na het ongeval krijgt hij in Zwitserland nieuws. Maar de klap die hij te verwerken krijgt, is loodzwaar. “Om half zeven werden we in een hotel geplaatst, de stoelen stonden in een halve maan, en men zei: ‘Al de mensen die vandaag positief nieuws gekregen hebben over hun kind, die mogen nu naar buiten gaan. Er staan bussen te wachten die jullie naar het ziekenhuis zullen brengen. Aan de ouders die blijven zitten: sorry.’”

BELUISTER OOK DEEL 3. “Afscheid in schoonheid, ondanks alle lelijkheid die we moesten verdragen”