Twee mooie stemmen, de lage warme stem van Tom en de fijne, soms frele, soms krachtige, dikwijls hoge, altijd angelieke stem van neeka, zoals we dat al zo mooi kennen van haar vijf soloplaten. Graag noem ik de namen Sandy Denny, Rickie Lee Jones en Joni Mitchell om u enig idee te geven van haar klankkleur.

Twee prachtig, helder folky klinkende gitaren die zich mooi in elkaar vlochten en elkaar naar nog hogere sferen stuwden. Tom Theuns heeft een prachtige fingerpicking techniek die je oren doet tintelen (kunnen oren tintelen?). Gitaren die ons deden denken aan onze helden Bert Jansch, John Renbourn (en hun gezamelijke band Pentangle), Michael Chapman, John Martyn, Roy Harper, Davey Graham, etc… Ja, die mooie en unieke Britse folkklank dus.

Een gevarieerd palet van Engelse folksongs en traditionals, die door het duo ingeleid werden met het verhaal achter het lied, en dat bleek niet zelden zeer dramatisch te zijn (de term ‘murder ballads’ leek me hier ook nogal eens van toepassing te zijn).

Ziedaar het recept. En nu het gerecht.

Een avondje mooie liedjes dus die je helemaal meesleepten in hun eigen verhaal, zodat je een tijdje van je eigen wereld af was. Kan goed doen op een vrijdagavond na een werkweek. En daar nog een rood wijntje bij.

De opener 'Hares On The Mountain', een traditional gezongen door neeka, was een pareltje, dat meteen de toon zette en de lat hoog legde voor de rest.

Nog van die hoogtepunten waren 'How Wild The Wind Blows' van Molly Drake en 'Place To Be' van haar zoon, het godenkind Nick Drake, wiens klasse Tom Theuns met zijn stem verbazingwekkend dicht wist te benaderen (als je je ogen sloot, enz…),en wiens ‘snaar’ hij met zijn gitaar echt wist te raken, 'October Song' van de Schotse folkrockgroep Incredible String Band) en het ingetogen 'Flow My Tears' van de 16e/17e eeuwse Engelse renaissance-componist John Dowland (in 2006 maakte Sting nog de plaat 'Songs from the Labyrinth' met de muziek van Dowland).

Ook de traditionals 'The Bonnie Bows Of London', 'The Great Silkie of Sule Skerry', 'Lord Franklin', 'Geordie' en 'The White Cockade' waren om van te snoepen.

Het met veel overtuiging verzochte bisnummer was het neeka-nummer 'Don’t Hold Me Back', waarbij Tom op overtuigende wijze de vocale partijen van Stef Kamil Carlens voor zijn rekening nam. Een buitenbeentje in dit repertoire, maar zeker even erg de moeite waard.

Wat een concert. Een van de mooiste van de velen die ik dit jaar zag.

Neeka & Tom Theuns hebben deze nummers opgenomen op hun album 'Beside The Sea', dat verkrijgbaar is op cassette en ook gratis te downloaden is op de website van Tom Theuns: https://www.tomtheuns.com/with-neeka-beside-the-sea. Op deze plaat laten ze overtuigend horen hoe groot hun passie voor Engelse folk (en zijn geheel eigen klank) oftewel folk baroque is.

Gaat dat horen, ergens ten lande.