In de zomer van 1996 kregen we te horen dat hij nierkanker had. Ik was 22. Het werd mijn eerste harde confrontatie met het feit dat een leven plotsklaps een heel andere wending kan krijgen. Er werd meteen ingegrepen, zijn nier werd verwijderd en na een jaar zag het ernaar uit dat alles de goede richting uitging. Niets was minder waar, de ene uitzaaiing na de andere, hersentumoren, uitzaaiingen naar de longen, de botten. Op heel korte tijd ging het erg slecht met mijn vader.

David en ik stonden op het punt om te trouwen. De artsen suggereerden het huwelijk te vervroegen. Mijn vader was een vechter. Hij was er nog wel degelijk bij op onze trouw in de zomer van 1999.

Op 1 november van dat jaar is hij overleden, hij was 52. Ik was enkele maanden zwanger van ons eerste kindje. Hij wenste de geboorte van zijn kleindochter nog mee te maken. Maar dat heeft hij niet meer gehaald.

Kanker rukte mijn grote voorbeeld uit mijn leven. Ik was 25. Het was keihard. Al kon ik op die leeftijd wel al goed over gevoelens praten, en kon ik mijn angsten en mijn verdriet met anderen delen.

In de zomer van 2015 werden onze kinderen met kanker geconfronteerd. Robin was 15, Senne 13. De mooie zomervakantie werd een periode van angst en verdriet. Pubers liggen vaak nog met zichzelf in de knoop. Ze weten dan geen blijf met zichzelf en hun emoties. En daarbovenop komt mama die borstkanker heeft.

Robin heeft veel gehuild. Ze zocht haar vrienden op. Met hen kon ze praten, bij hen vond ze troost en afleiding. Achteraf vertelde Robin pas hoe moeilijk ze het ermee had om mij te zien. Mama met een muts, mama die bleek is van de chemo…

Senne is een ander type tiener, eerder stil en op zichzelf. Hij wilde altijd mee naar het ziekenhuis als ik op onderzoek ging. We gebruikten de tijd om spelletjes te spelen, samen te zijn. Senne maakte zich ook veel zorgen, maar mijn positieve houding stelde hem gerust. Pas achteraf vertelde ook Senne dat hij dikwijls bang en verdrietig was, en dat hij niet goed wist hoe ermee om te gaan.

Wij, volwassenen, hebben het al moeilijk om te accepteren dat alles in één keer anders wordt. Dat je geen zicht hebt op wat er gaat komen. Voor tieners is dat een worsteling in het kwadraat. David en ik hebben veel geluisterd. We hebben open en eerlijk met Robin en Senne gepraat om hen te wapenen voor een onzekere toekomst. Ik hoop dat ik met mijn doorzettingsvermogen en mijn positieve geest ook voor hen een voorbeeld ben.