Op 22 juni 2013 werd Izegemnaar Georges Deschepper (88) plots ernstig ziek in rusthuis ‘t Hof in Lichtervelde. De man uit Izegem lag een week lang in coma, maar spartelde er weer door. In januari 2015 werd in datzelfde woonzorgcentrum Georgetta Vervaeke, een 88-jarige dementerende bewoonster, plots heel ziek. In beide gevallen hadden de slachtoffers een grote, maar niet dodelijke dosis insuline toegediend gekregen, hoewel zij geen diabetici waren.

Al het personeel van ’t Hof werd op de rooster gelegd. Hierbij kwam vooral Tanja R. in het vizier van de speurders. Eind september 2015 stond in Brussel een test met de leugendetector gepland. Vlak voor de test bekende R. de feiten. Beide slachtoffers overleden enkele maanden na de feiten. Het gerecht zocht nog naar andere slachtoffers, maar dat leverde niets op.

“Nog meer slachtoffers”

Op het proces trokken de burgerlijke partijen hard van leer tegen de beklaagde. “Het is een leugenachtig serpent, maandenlang probeerde ze de verdenking naar de dochter van Georges af te schuiven”, aldus meester Bjorn Ketels. Volgens de families van de slachtoffers zijn er zo goed als zeker meer slachtoffers gevallen. Daarnaast zijn de nabestaanden ervan overtuigd dat Georges en Georgette wel degelijk stierven door de daden van de beklaagde. “We hebben dat niet kunnen aantonen omdat de onderzoeksrechter ons steeds de inzage in het dossier weigerde. Het slachtoffer werd een plant door de feiten, zijn dood is volgens ons zeker door de insuline.”

Het openbaar ministerie ziet in Tanja R. een koelbloedige dader. “Die feiten waren niet in een opwelling of uit menslievendheid. Ze koos doelbewust ernstig zieken, zodat hun dood minder zou opvallen.” Volgens de gerechtspsychiaters vertoont de verpleegster de kenmerken van een seriemoordenaar. “Beslissen over leven en dood is haar motief. Er is een bijzonder grote kans op recidive. Als verzachtende omstandigheid hou ik enkel rekening met haar blanco strafblad”, aldus de procureur.

Spijt

De verdediging vroeg aandacht voor de persoonlijkheid van de verpleegster, die een IQ van 77 heeft. “Die vrouw zit tegen de grens van een mentale handicap. Bovendien werd ze vroeger gepest en was ze vaak eenzaam”, aldus meester Mélanie Sevenant. Tanja R. beweert dat ze bij het eerste slachtoffer gedreven werd door een stem in haar hoofd. Het tweede slachtoffer zou in een helder moment zelf gevraagd hebben om te sterven.

De verdediging stelde een voorwaardelijke straf voor. “Dat voortdurend liegen is een ziekte. Ik denk dat therapie voor die problematiek de beste garantie biedt voor de toekomst”, aldus meester Sevenant. Enkel straffen van vijf jaar of minder kunnen met uitstel uitgesproken worden. Tenslotte kreeg de beklaagde zelf het laatste woord. “Ik heb echt veel spijt van wat ik gedaan heb. Ik had er beter met iemand over gesproken, dan was dit allemaal niet gebeurd. Het is niet aan mij om rechter te spelen over het leven van iemand.”