Echt ‘geroepen’ werd Henri Vrijens (65) niet, het was de dood van zijn vrouw die de gepensioneerde vliegtuigtechnicus deed zoeken naar een nieuwe toekomst. “In 1998 is ze overleden. Op dat moment wist ik niet goed wat ik met mijn leven moest aanvangen, ik was al jaren met brugpensioen om haar te verzorgen. Door sommige mensen te ontmoeten, ben ik dan les theologie gaan volgen”, vertelt hij.

In 2002 werd hij parochie-assistent en al snel kwamen ze bij hem aankloppen met een verzoek: of hij het niet zag zitten om diaken - iemand die huwelijken en doopsels mag inzegenen - te worden? “Na een tijdje nadenken, ben ik aan de opleiding begonnen. Achteraf zijn ze dan komen vragen of ik priester wilde worden. Dat kwam uiteraard als een schok, ik had niet verwacht ‘geroepen’ te worden. Ik heb de heer gebeden voor advies en heb uiteindelijk ja gezegd. Nog twee jaar studeren en ik word tot priester gewijd.”

Blokken

Niet evident om op je 65ste nog aan het blokken te gaan? “Neen, het is vooral tijd vinden. Woensdag is bijvoorbeeld heilig: die dag is voorbehouden voor de kleinkinderen van 6 en 2,5 jaar. Maar als ik eenmaal bezig ben, gaat het vlot. De bijbel uitpluizen, vind ik echt boeiend.”

Hoe reageren de kinderen op zo’n late roeping? “Met verstomming. Alhoewel ze al een tijdje vonden dat vader vreemde ideeën had. Maar Jezus omringde zich ook met rare apostelen”, lacht hij. “Maar nu is mijn familie geweldig enthousiast. Ook de omgeving leeft enorm mee, zowat het hele dorp staat op stelten. Of ik ook hier priester zal zijn? Natuurlijk moet ik de gelofte van gehoorzaamheid afleggen, maar ik geloof dat ik in Vroenhoven mag blijven werken. Voor de hele federatie weliswaar.”

Vreugde

Eerst diaken, dan priester, nog meer ambities in de kerk? “Ik heb geen ambitie. Ik wil gewoon de vreugde van het geloof overdragen.”

Caroline VANDENREYT

Diakenwijding, zon 28 sept, 14.30u, Sint-Pieter en Pauluskerk, Vroenhoven.