Patrick Meers is een van de pioniers in de opvang van asielzoekers. “Heel in het begin waren we met vier mensen. Ik deed het personeel. Nu zijn ze bij Fedasil met 160, het is een echte mastodont. Je verstikt er in de administratie. Wel, dat ben ik beu.”

“Sommigen zitten hier gewoon te verrotten”

“Vroeger had je verloop in de centra. De mensen stroomden na een paar maanden door naar kleinschalige opvang, nu blijven ze hier jaren. Ze zitten hier gewoon te verrotten. Sommige gezinnen zijn al vijf jaar hier. Ze hebben geen recht op verblijf, wel op opvang in een centrum tot de jongste 18 jaar is. Dus iedere keer als je een kind krijgt, kun je weer 18 jaar blijven. We hebben hier een kind van vijf dat nooit iets anders dan een asielcentrum heeft gekend. “

“Uitgeprocedeerden duiken in de illegaliteit”

“De laatste tijd krijgen we ook alsmaar meer te kampen met agressieve mensen. Er zou aparte opvang komen voor psychiatrie, maar waar blijft die? En wat met de verslaafden? Ook die hebben we. De asielprocedure is al verbeterd, want het aantal asielzoekers dat naar de Raad van State stapt, is al serieus gezakt. Maar wat zie je nu? Dat veel mensen meer dan één keer asiel aanvragen, als ze de eerste keer ‘nee’ hebben gekregen, beginnen ze opnieuw.”

“Bovendien blijven uitgeprocedeerden de illegaliteit induiken. Er worden heel weinig mensen echt het land uitgezet. De politici moeten daar ook eerlijk in durven zijn. Ofwel stuur je mensen terug naar huis, ofwel geef je ze papieren. De meeste landen willen hun mensen ook niet terug. Afrikanen en Indiërs zijn erg moeilijk terug te sturen. Je moet ook al kunnen bewijzen dat ze uit een bepaald land komen. We hebben zo een geval gehad van een Algerijn die zei dat hij een Marokkaan was. En op de Marokkaanse ambassade zei hij dat hij Algerijn was.”

“Van de agressie

ben ik nu af”

Wat gaat hij nu doen? “Ik word verantwoordelijke van een rusthuis in Diest. Bed, bad, brood, dat komt dus terug. Maar van de agressie ben ik af.”

Jozef CROUGHS/Liliana CASAGRANDE